برنامه ریزی فضای سبز شهری با رویکرد توسعه پایدار (مطالعه موردی: منطقه سه شهر اصفهان)

استفاده بهینه از زمین و برنامه ریزی فضای سبز شهری، یکی از مسائل مهم و اساسی در نظام برنامه ریزی شهری می باشد. با توجه به اهمیت فضای سبز شهری و همچنین افزایش جمعیت و گسترش شهرنشینی که موجب تبدیل فضاهای باز و سبز شهری به سطوح بتنی خشن و نفوذناپذیر شده است، لازم است از روش ها و ابزار جدیدی که بتوانند در تصمیم گیری به برنامه ریزان کمک کنند، استفاده نمود. هدف این مقاله این است تا با بهره گیری از gis، ساختار کاربری فضای سبز شهری را مورد آزمایش و اثرات آن را مورد تحلیل قرار دهد. منطقه سه شهر اصفهان به عنوان مطالعه موردی با این فرض که رشد آن تحت تأثیر عوامل محرک خاص و الگوهای مشخص محلی است مورد ارزیابی قرارگرفته است. در این راستا با مروری بر مفاهیم نظری مرتبط با عوامل مؤثر در برنامه ریزی کاربری فضای سبز شهری و شاخص های توسعه پایدار، معیارهای تحلیلی gis تدوین شد تا به عنوان چارچوب مناسب برای برنامه ریزی کاربری فضای سبز منطقه موردمطالعه مورداستفاده قرار گیرد. نتایج به دست آمده نشان می دهد در منطقه سه شهر اصفهان علیرغم مشکلات جدی در وضعیت سرانه کاربری و توزیع کاربری فضای سبز، مکانی که دارای تمامی ویژگی های مکان گزینی به بهترین شکل باشد وجود نداشته، اما مکان هایی با بیشترین هم خوانی با معیارها در محلات شماره 13 (محله خواجو) ، شماره 14 (محله باغ کاران)، شماره 10(محله قلعه طبره) دارای اولویت برنلمه ریزی فضای سبز می باشند.